โรม – Romans บทที่ 4

โรม 4:1 จั่งซั้น สิว่าจั่งใดดี คือเฒ่าอับราฮัม ผู้เป็นพ่อตระกูลของซาติยิวเฮาฮั่น ลาวได้อีหยังแหน่ 

โรม 4:2 คือคั่นเฒ่าอับราฮัมเป็นผู้ซอบธรรมโดยการปฏิบัติของโตลาวเอง ลาวกะสิมีแนวอวดต่อหน้าคนได้ แต่ว่า บ่มีทางอวดต่อหน้าพระเจ้าดอก

โรม 4:3 พระคำว่าจั่งใด ได้ว่า “เฒ่าอับราฮัมได้เซื่อวางใจในพระเจ้า แล้วพระเจ้านับว่าเป็นความซอบธรรม”

โรม 4:4 บัดนี้ ส่วนผู้ที่ปฏิบัติเวียกงาน ค่าจ้างที่สิให้ฮั้น บ่ได้ถือว่าเป็นบุญคุณ แต่ถือว่าเป็นการซำระหนี้ 

โรม 4:5 แต่ส่วนผู้ที่บ่ได้อาศัยการปฏิบัติ แต่ได้อาศัยความเซื่อวางใจในพระเจ้า ผู้เพิ่นที่โปรดให้คนบาปเป็นคนซอบธรรม ความเซื่อวางใจของคนฮั้น พระเจ้านับว่าเป็นความซอบธรรม 

โรม 4:6 คือจั่งที่กษัตริย์ดาวิดได้เว้าเถิงความเป็นสุขของคนที่พระเจ้าได้โปรดให้เป็นคนซอบธรรม โดยนอกการปฏิบัติ 

โรม 4:7 เพิ่นได้ว่า “ผู้คนที่พระเจ้าโปรดให้อภัยโทษความซั่ว กับผู้คนที่เพิ่นได้ปิดบังบาปของเขา กะได้พรเป็นสุข 

โรม 4:8 คือผู้ที่พระเจ้าบ่ได้ถือโทษย้อนบาป กะได้พรเป็นสุข”

โรม 4:9 คั่นจั่งซั้น ความได้พรเป็นสุขนี้ พระเจ้ามีไว้เฉพาะพวกคนยิวผู้ที่เข้าสุหนัตแต่พวกเดียวบ้อ หรือว่าเพิ่นให้พวกคนต่างซาติที่บ่ได้เข้าสุหนัตได้พรเป็นสุขนำ ย้อนเฮาว่า “พระเจ้าให้เฒ่าอับราฮัมเป็นคนซอบธรรมย้อนความเซื่อ”

โรม 4:10 แต่พระเจ้าได้นับว่า เฒ่าอับราฮัมเป็นคนซอบธรรมในตอนใด ตอนที่ลาวได้ฮับเข้าสุหนัตแล้วบ้อ หรือก่อนที่ลาวยังบ่ทันเข้าสุหนัต แท้จริงแล้วเพิ่นนับว่าลาวเป็นคนซอบธรรมตอนลาวยังบ่ทันเข้าสุหนัต บ่แม่นเข้าสุหนัตแล้ว

โรม 4:11 แล้วลาวได้เข้าสุหนัต เป็นสัญลักษณ์ในการเป็นผู้ซอบธรรมด้วยความเซื่อ คือลาวได้ฮับเซื่อมาก่อน ตอนที่ลาวยังบ่ทันเข้าสุหนัต เพื่อลาวสิได้เป็นพ่อของคนทั้งปวงที่เซื่อ บ่ว่าสิเป็นผู้เข้าสุหนัต หรือบ่ได้เข้าสุหนัตกะอย่า เพื่อทั้งสองฝ่ายสิได้เป็นผู้ซอบธรรมในสายตาของพระเจ้าได้

โรม 4:12 แล้วเฒ่าอับราฮัม ได้เป็นพ่อของคนยิวผู้ที่เข้าสุหนัต เพียงแต่พวกเดียว แต่เป็นพ่อของผู้คนที่ดำเนินในทางความเซื่อ ซึ่งเฒ่าอับราฮัมได้ดำเนินในทางฮั้น ก่อนลาวยังบ่ทันเข้าสุหนัต 

โรม 4:13 โดยว่า คำมั่นสัญญาที่พระเจ้าให้ไว้กับเฒ่าอับราฮัมฮั้น ที่ว่าลาวสิได้ทั้งโลกเป็นมรดก เพิ่นกะบ่ได้ให้ลาวหรือผู้สืบเชื้อสายของลาวโดยทางปฎิบัติตามกฎบัญญัติดอก แต่โดยเป็นผู้ซอบธรรมทางความเซื่อ 

โรม 4:14 ย้อนว่าคั้นผู้คนที่ปฎิบัติตามกฎบัญญัติสิได้เป็นกรรมสิทธิ์ในมรดกฮั้น ความเซื่อแบบฮั้นกะบ่มีประโยชน์อีหยังเลย แล้วคำมั่นสัญญาฮั้นกะสิเมิ้ดสิทธิ์ไปซื่อๆ

โรม 4:15 ด้วยว่า การละเมิดต่อกฎบัญญัติฮั้นเป็นเหตุให้พระเจ้าเกิดการโกรธเกรี้ยว แล้วหม่องใดที่บ่มีกฎบัญญัติ หม่องฮั้นกะบ่มีการล่วงละเมิด

โรม 4:16 จั่งซั้น การฮับมรดกฮั้นจั่งขึ้นอยู่กับความเซื่อย้อนพระคุณ เพื่อคำมั่นสัญญาฮั้นสิให้ไว้กับเชื้อสายของลาวเมิ้ดคู่คน บ่ว่าแต่ผู้คนที่อยู่ทางกฎบัญญัติแต่พวกเดียว แต่ให้ผู้คนที่อยู่ทางความเซื่อแบบอย่างของเฒ่าอับราฮัมคือกัน ผู้เป็นพ่อของพวกเฮาทั้งสองฝ่าย

โรม 4:17 (ตามที่มีเขียนไว้ว่า “เฮาให้เจ้าเป็นพ่อของหลายซนซาติ”) นี้กะต่อหน้าพระเจ้า ผู้เพิ่นที่ลาวได้เซื่อ คือพระเจ้าผู้สามารถสิให้คนที่ตายแล้วเป็นขึ้นมาอีก กับว่าได้บันดาลแนวที่ยังบ่ทันมี ให้มีขึ้นมาได้ 

โรม 4:18 ซึ่งว่า ส่วนเฒ่าอับราฮัมฮั้น ลาวกะมีความหวังอันมั่นคง แล้วในยามที่บ่มีหวังลาวกะยังเซื่อวางใจ ว่าสิได้เป็นพ่อของหลายซนซาติ ตามคำที่พระเจ้าบอกไว้แล้วว่า “เชื้อสายของเจ้าสิเป็นแนวฮั้น” 

โรม 4:19 แล้วความเซื่อของลาวฮั้น บ่ได้ทดถอยอ่อนลง ลาวจั่งพิจารณาเบิ่งโตของลาวเองว่าเฒ่าหลายย้อนอายุลาวสิฮอดร้อยปีแล้ว กับว่าครรภ์ของนางซาราห์เมียของลาวกะเป็นหมันนำ 

โรม 4:20 แล้วลาวบ่ได้ท้อถอย สงสัยในคำมั่นสัญญาของพระเจ้าเลย แต่ได้เกิดมีความเซื่อมั่นคงหลายขึ้น จั่งได้ถวายเกียรติแด่พระเจ้า 

โรม 4:21 แล้วลาวกะเซื่ออย่างมั่นใจว่า พระเจ้าผู้เพิ่นให้คำมั่นสัญญาไว้ฮั่น สามารถเฮ็ดให้สำเร็จได้ 

โรม 4:22 จั่งซั้น พระเจ้าจั่งนับว่า ความเซื่อวางใจของลาวฮั้น เฮ็ดให้ลาวเป็นผู้ซอบธรรม ถืกต้องต่อหน้าพระเจ้าแล้ว 

โรม 4:23 บัดนี้ คำว่า “นับว่าความเซื่อของลาว ได้เฮ็ดให้เป็นผู้ซอบธรรม” ฮั้น บ่ได้เขียนไว้ให้ลาวแต่ผู้เดียว 

โรม 4:24 แต่ได้เขียนไว้ให้พวกเฮาคือกัน ที่เพิ่นนับว่าเฮาเป็นซอบธรรม คือพวกเฮาผู้ที่เซื่อวางใจในพระเจ้า ผู้เพิ่นที่เฮ็ดให้พระเยซูเจ้าของพวกเฮา เป็นขึ้นมาจากตาย

โรม 4:25 ซึ่งแม่นผู้ฮั้น ที่ถืกมอบไว้ย้อนการละเมิดของพวกคนเฮา แล้วได้เป็นขึ้นมาจากตายเพื่อพวกเฮาสิได้เป็นคนซอบธรรมในสายตาของพระเจ้าได้
////////// ////////// //////////